Forma sonetu stosowana jest przez niewielu poetów, wymaga bowiem od autora słuchu, precyzji, wyczucia harmonii podjętego tematu z rytmem wersów układających się w opowieść zakończoną mocną pointą. Sonet żąda dyscypliny i rzeczowości, nasycenia konkretem, a przede wszystkim metaforycznego ujęcia w przedstawionym obrazie. Izabela Fietkiewicz-Paszek świetnie tym gatunkiem wypowiedzi operuje, ukazując niewyczerpane możliwości dialogu słowa z obrazami Beksińskiego, Fridy Kahlo, Chagalla, Rembrandta, Boscha (…) CAŁA RECENZJA – LINK