Ewa Włodarska

Ewa Włodarska, Portret niesymetryczny

O   PORTRECIE NIESYMETRYCZNYM   IZY FIETKIEWICZ-PASZEK

To poezja najwyższych lotów,  nietuzinkowa, stawiająca Fietkiewicz-Paszek na szczytach. Dominuje w niej przestrzeń  filozoficzno-metafizyczna;  wersy, w których odnajduje się sporo nawiązań do przeszłości, niezwykle bolesnej. Oglądamy  konkretne zdarzenia, sytuacje, wyczuwamy je. Przenikają na wskroś swoją specyfiką, kłują, momentami bolą… Wszystko jest do dna przemyślane, namacalne, bez choćby cienia dosłowności. Niedopowiedzenie jest  domeną tej poetyki.  Fragmenty  rozrzuconej przez czas układanki zespajają się, tworząc obrazy sztukowane ze skrawków, które pamięć wypluwa, ogłuszając nas niczym  strzałem między oczy.  Ten strzał otwiera czytelnikowi trzecie oko, pozwala przenieść się na wyższe poziomy pozaegzystencjalne. Narusza warstwy, przez które przedzieramy się do sedna. Ustawiczne nawiązania autorki do prostych czynności, rutynowych sytuacji, które stają się mottem życia, zachęcają do wielokrotnych powrotów do lektury.

Niepokoi  tylko powolne oswajanie śmierci, którą wyczuwa się w każdym  wersie.

Nie napiszę o konkretnym wierszu, ponieważ wyłoniło się wiele ulubionych. Czytając ‘Portret’ , poczułam się zaspokojona. Całość jest niezwykła i godna uwagi.

Ewa Włodarska-Lorek